සිහිල් වදනක් සොයමි...

 

උණුසුම සොයයි

අතොරක් නැතිව

හිස හොවා උකුල මත

වෙහෙසවයි පුංචි සිත

විමසයි දෙනෙත් විද

'මිනිසුන් මියෙන්නේ ‍කුමකටද

හැමෝටම ඒක වෙනවාද' 

සිඟිති අත මගේ මුව මත

සන්සුන්ව, නොවිය හැකි තරමට

මා දෙනෙත පීරවා 

අසරණව බලන විට

කියන්නද දරුවො මම

නුඹ දවන පැණය එම,

බියකරු ඒ ගමන ගැන

දැනගත් දිනයෙ පළමුව

මා හද ද බාල කල

ඇවුලුනි ගන සැරට

අද නුඹෙ පුංචි හද මෙන 

'කාටවත් නොපෙනෙන්න

වෙව්ලමින් හොරැහින්ම

නෙත් රැඳුනි මව දෙසම

තනිව වැලපිමි එදින

අහිමි බව දිනෙක ඇය

සිතට වැද සෝබරව' 

ඒ හැඟුම ඒ ලෙසම

හද පතුල දවන'යුරු

මකණු බැහැ කිසිඳු විට

නුඹේ ගිනි නිවාලන

සිහිල් වදනක් පුතුනි

සොයමි වෙහෙසව තවම.....

පා වෙන්න තරමට 

සැහැල්ලුව දී අහවරව

රිදෙන්නට හැකි තරම්

බිම අතෑරියද අපුලව

එතරම්ම නරක නැත

ඒ දෙඅත...

පැවරූ හිමිකම් සියල් 

අහිමි කළා වුව නොපැකිලම,

හදේ වටිනාම තැන

රඳවන්න තව දුරට

එතරම්ම නරක නැත

ඒ දෙඅත.....

සිනිඳු වැලි කැට
වැඩිය බර නැති
මට්ටමට ගානට
වැතිර වෙරළත
අයිතිය ගොඩබිමට

මුහුද මුදුවද රළුවද
කැඳවගෙන යයි
නොගෙනම අවසරය
කිසි වගක් නැතිවම

යළි එවයි වෙරළට
පුරුදු වැලිකැට අතරට
එද නොගෙන අවසර ‍
රිසි ලෙසය මුහුදට

වැලි කැට කැමති ඇති
අකමැති බව නොපෙන්වන හැටි
අත් හරිනු නැති
බැදීම වගකීමට
දෙවැනි ඇති....

සෙනෙහස
ඇවැසි තරමටත් වඩා ඉල්ලන
යදින තරමටත් වඩා දෙන,
තරමක් කහ පැහැ ගැන්වූන
ප්‍රේමය

පිළිවෙලකට එකේ සිට
අංක ලැබගෙන,
අසලම මග කියූ කවරද,
විසි නොකර එකඳු අකුරක්
පරණ පීත්ත පටියක
ගැට ගැසූ ප්‍රේමය

ඉඳහිට ලිහා
කියවන, පිරිමදින
සිහිනයක පා වන
ටිකක් වැඩිපුර
තව ටිකක් වැඩිපුර...

පිනි බිංඳු

තුරුපත් යට සිටින

එබිකම් කරයි

හිරු වෙත...

තුරුපත ලබන

කෙටි සිසිලකට

ඉඩ හැර

එ'පිනි වියළීම

හිරු අත හළ බව

නොදැන...

වේගවත් ජල කඳකට
නාසයක උස පරදන්න
හැම විටම කාලෙ මදිවන
ඒ අද්දරම කරකැවෙන
හරි පුදුම සහගත

දැන් උඩට ගලයි යන
පැතුමකි තවම ඉටු නොවුන
යටව තිබුණද මුලු සිරුර
දිය උල්පත තවම
නාහෙන් උඩට නොගලන

වැඩි වන දිය කඳට එරෙහිව 
තව තව උඩට නාසය
ගෙන යන මේ සිරුර
නොපරදින කිසිවිට 
හරි පුදුම සහගත

.....අහිංසක දඩබ්බරයා.....

මට පිස්සු නැහැ යාලුවනේ

සිතුනත් උඹලාට ඒ වගේ ...

ඉගිලී ඔංචිල්ලා

පදින එකතුව නුඹලා

දුව එන්න ඒ දැකලා

හිතුනද නොඑමි පිඹලා

වැරෙන් හැකි වෙර යොදා

පහර දී බෝලයට

වහළවල් උඩින් ගොස්

සංගන්න අහස තුල

බැරි වෙන්න උඹලාට

සොයා ගන්නට බෝලෙ

කැමැත්තෙනි මම ඉන්නෙ

දිනපතා හවස් කල

අම්මා විඳවන අමුතු ලෙස 

ගෙතුල ලෙඩවී නොම බැස

සිටි අයුර දකින විට ම'මනස

අවුල් වන බව සැබවි නිතරම...

කළුවරේ රෑ අවදිවන

අහම්බෙන් දහවල දකි

නකුඹුරන සියලු පැය ගණන

සොච්චමකි පියා ගෙන එන

නිවන අප බඩ ගින්දර,

දසුන මම දකින

හැම වර ම'පියාණන්ගේ රුව

මහද අවුලන ගින්දර,

සෙල්ලම් නොකල වුව

කිසිවිටඅවුල් වෙන්නෑ සිත එමලෙස

බලාගෙන සිට ගල් ගැසුවාට 

උඹලා සෙල්ලම් කරන දිහාවට

හිරිහැර ‍වන ලෙසට උඹලාට

දොස් දෙමින් ඇනුම් පද කීවාට

කාණුවක මඩ වලක වැටී සිටි

බලු පැටව්ගොඩට ගෙන හෝදන්න

කන්න ටිකකුත් දෙන්න

උඹලාට පුලුවන්ද මට වගේ

මඩවලට බය මහත්තුරුනේ

මට පිස්සු නැහැ යාලුවනේ

සිතුනත් උඹලාට ඒ වගේ ...

එකතු වන්නට සිතෙන්නෑ

උඹලා එක්ක දුව පැනලා

ඇවිත් මාවත් බලෙන් හෝ

ගනිව්කෝ එක් වෙලා

කරදරම විතර නොවන බව

මට දැනෙයි සැනසුමක් ලැබිලා

හිත මගේ නැත්තෙ නෑ

යන්න ළමා ලොව පාවෙලා....