ඉබි කටුවකින් වැසී ඇති
පෑරුමක් ඇති හැඟුම් ඇති
මිය ගියත් යළිත් ඉපිද ඇති
සඟවන්න බැරි සුමුදු හද ඇති
රළු වැලිද හා ගිනිද හෙළමින්
මල් වැස්ස වී වසින්නෙත් නුඹ.....
ලයාදර හව්හරණ නැති වුව
පෑරුණත් සිත මුවින් හිනැහෙන
ඈත සැඟවී දුරින් දුර යන
සතුට දැක එක තැනම රැඳෙමින
සයුරු කෙළවර නිමක් නැති රළ
වෙරළ ලෙස සිප රකින්නිය මම.....
No comments:
Post a Comment