අමතන විට 

අප මුල් වරට

ඔබගෙ හඬ 

මටත් වඩා සැලෙන

ඔබ අනේ 

සැලෙන ලා පත

තදින් රිදවන්න

මටම දුක හිතෙන...

මට නම්...

හඳුනගනු අසීරුය

හුදෙකලා වූ හස්තයකි

තනිව ගමන් යති

සඟවගෙන ඇඟිලි තුඩු 

පිනි වැස්සකට තෙමි තෙමී...

තනිව ඇද හැලී

සොබාවික ලෙස

පිහිටිය නොහැකිවී

ගිම්හාන උණුසුමෙද

එදා ඒ සුරත මතම 

වැතිරුණ....

හිරු එළිය විඳ විඳ

පැහැපත්ව හා නිරුපද්‍රිතව

කෙළි දෙලෙනි

එ'මග වැජඹෙන

සියලු වූ මහ රුක් පෙළ,

අමතකව ඒවා විටෙක

කැඳවති

සඟවා තැබූ 

ලා පැහැති අතු හා මල්ද

එ'හිරු එළියටම

ඉදින් නොහැකිය

වගක් ගන්නට 

ඒ යටි අසුරනයනට

ඉර දවටන

පැහැය තවරගන්නට

අකමැති වන බවට...

දොර වසා 

පළවා හරින විටදිත්

පිටත් විය 

මුවින් නොබැනම

එහෙයින්ම 

පළා ගියේය

ප්‍රතික්ෂේපයේ 

අපේක්ෂිත තෘප්තියද...

නොදිලී ඉන්න
සිතා ගෙන තරුවක්
පසලොස්වක දිනවත්...
නෙත් පියාගෙන 
වැතිර ගෙන...

'සඳ නුඹ ගන්න 
මුලු අහසම
හැම රැයම'

වැහි බිංදු

එක පොකුරකට ගෙන

වළාකුළු 

මුර සෙබළු ලෙස

සිරකර 

අණසක 

පතුරගෙන

අහස ඒ ගැන

හිත නොහොඳ

කරගෙන....

සුළඟ දඟ කර කර 

එපා කරදර

ඒ පහන් දැල්ලට

අඳුරට පාට තවරා

සිතුවමට ලා වර්ණ මුසු කර

මවමින් ඉතා සරලව

ඒ එළිය

බොහෝ සොඳුරුය

දැල්වී 

කළුව මැකුමට

සුළඟ ඔබ

සහය වෙනවද?

තුරු වැල් තලා පෙළමින්

එහා මෙහා ඇවිදින

විසල් වූ ඇතුන් ගැන

අසීරුව කරබා ඉඳින 

මිහිකත දකින

අහස් ගැබ

සමා කරවයි

බුහිටියැයි ඒ සියල්

රිදී නොරිදී පය ගසන

මුදුව පියවර තබන 

කහකුරුළු යුවලට 

විරුදු විය යුතු බවට

අසාධාරණව හඩ තලා

මොරගෙඩි එවයි

නිල් අහස...

* කුසගෙන්..

කම් නැත පබවත,

හිමි නොමැති සඳ නුඹ හද

වැළඳ නොගනිමි

මුණ ගැසෙන

සතුට මග දිග

සරදමක් නොව

ලොව ඇති

සියළු අනෙකුන්

කුස ලෙස

පෙනෙත මට.....

දුවේ එන්න හැකි ඉක්මනට

නැටුම ඉවරවුන ගමන්ම 

මං ඉන්නෙ දොර ලඟ

තාත්තා මග දිගට කීවෙ

මග හැරේවියි අන්තිම බස් එක

පටන් ගෙන ඇති දැනටමත්

ඔහු මිදුලෙ සිට සක්මන

පාර දෙස බල බල....